Een week vol verwarring en spanning

Tja… het was weer een week vol verwarring en lastige momenten.

afgelopen week overleed de moeder van een vriend van mijn zoon aan kanker. Een krachtige, pittige vrouw, altijd positief en een doorzetter. Ik las vanochtend nog wat oude appjes terug waarin ze een paar maanden geleden nog vol hoop en energie klonk. Af en toe hadden we contact, en dan zei ze: “Wij begrijpen elkaar.” En nu is ze er niet meer. Goede reis…

Tegelijkertijd had ik mijn eigen controles deze week. Ik kreeg eergisteren de uitslagen: een kleine stijging van de tumormarkers. Op zich niet meteen reden tot paniek, maar voor mij voelde het toch spannend. Want wat betekent dat? Internet staat vol tegenstrijdige antwoorden, waardoor de onrust alleen maar groter werd.

Ik heb contact gezocht met mijn casemanager in Groningen, waar ik onder behandeling ben. Zij kon het ook niet direct plaatsen. “Het hoeft niks te zijn, maar ik wil het wel even bespreken met het behandelteam,” zei ze. Begrijpelijk, maar ook spannend – niet alleen voor mij, maar ook voor mijn man en zoon. Want wat gaat het worden…?

Gisteren belde ze terug. De artsen willen me volgende week toch zien. Extra controles zullen wel volgen. Goed dat het zorgvuldig opgepakt wordt, maar het brengt ook weer wat spanning met zich mee. Net nu het thuis allemaal wat rustiger leek, staat Groningen weer op de agenda. Mijn man en ik hadden het erover – hij voelt de spanning net zo goed als ik. Natuurlijk kan het allemaal niets betekenen, maar eerlijk gezegd: soms overheerst gewoon dat pffffff-gevoel.

Gelukkig vinden we ook veel kracht in ons initiatief Oldenzaal voor KWF. Het geeft houvast en richting, juist in dit soort onzekere weken. Samen met zoveel betrokken mensen geven we hoop een gezicht. En dát maakt dat we doorgaan.